متخصص روانشناسی کودک و نوجوان با تاکید بر اینکه بزرگسالان در شوخی با کودکان باید حد و مرزهایی را رعایت کنند، گفت: شوخیهایی که دارای محتوای نامناسب و پرخاشگری است، شوخیهای دستی و شوخیهایی که غمگینی، عقده و حقارت به کودکان هدیه میدهد، در بزرگسالی پیامدهای خطرناکی مانند افسردگی، احساس حقارت درونی، اختلال شخصیت ضداجتماعی، افسردگی، ناامنی، ترس از حضور در جمع و ترس از صحبت کردن را به همراه دارد.
فریاد زدن سر کودک، مساوی است با این جمله که «تو هیچ حقی نداری و تصمیم گیرنده نهایی من هستم».
مدرسه تمام شده و بچهها حوصلهشان سر رفته است، اما این مورد، چیز بدی نیست.
موضوع مهمی که تاثیر زیادی در رابطه با لجبازی کودک دارد، سن کودک است. کودکانی که زیر 2 سال هستند درک درستی از خوب یا بد کاری که انجام میدهند، ندارند، چراکه نیم کره چپ مغز آنها هنوز به طور کامل رشد نکرده تا بتوانند درک درستی از کاری که انجام میدهند داشته باشند.
روانشناس و مسئول واحد صدای یارای انجمن حمایت از حقوق کودکان گفت: پرتکرارترین مسائلی که مادران طی تماس با صدای یارا به آن اشاره کردند، مربوط به مشکلات رفتاری شامل پرخاشگری و ناسازگاری، افسردگی، لجبازی، عدم مسئولیتپذیری، بیدقتی، نگرانی از مشکلات، اعتیاد به اینترنت و فضای مجازی و... در کودکان میشود.
آیا راه گفتگوی صحیح با کودکمان را میدانیم؟ تفاوت حرف زدن و گفتوگوی صحیح را میدانیم؟ درباره چه چیزهایی با کودکان گفتگو کنیم؟ با دکتر یحیی قائدی، عضو شورای علمی سایت تا شش همراه شویم.
آیا کودک تیز هوش شما خیلی سریع یک مطلب آموزشی را فرا می گیرد و در محافل آموزشی بین همسالان اش می درخشد، اما در برخی شرایط ساده، به نسبت دوستانش، به شدت متکی به حمایت شماست؟ آیا با اینکه خیلی سریعتر از همسالان اش پیشرفت می کند، اغلب برای مدیریت احساسات و مقابله با موقعیت های اجتماعی خاص بدون حضور شما لنگ می ماند؟ برای یافتن پاسخی به برخی پرسش هایی از این دست با ما همراه باشید.
اینفلوئنسرها به ویژه اینفلوئنسرهای نوجوان جذاب و ثروتمندند؛ به نظر می رسد که زندگی عالی ای دارند. تقریباً هر کودک ِ گوشی به دستی که به شبکه های اجتماعی دسترسی دارد، اینفلونسرهای خودش را دارد و هر روز آن ها را دنبال می کند.
مهمترین و اولین نیاز کودکان، عشقورزیدن است و آنطور که در کتاب «مهارتهای پدری و مادری کردن» میخوانیم چنین امری نیازمند مهارتهایی ذهنی و رفتاری است.
«ایدیاچدی» (ADHD)، بیماری رفتاری رایجی است که حدود ۱۱ درصد کودکان را تحت تاثیر قرار میدهد و در حدود ۴ درصد افراد با نشانههایی از جمله حواسپرتی، بیقراری، فراموشی، شتابزدگی و بیشفعالی تا بزرگسالی ادامه دارد.
